بازار؛ گروه صنعت: عملکرد پنج‌ماهه شرکت فولاد کاویان در سال ۱۴۰۴، تصویری نگران‌کننده از وضعیت عملیاتی، مالی و سرمایه‌ای این بنگاه صنعتی ارائه می‌دهد؛ تصویری که نه‌تنها در صورت‌های مالی قابل ردیابی است، بلکه در رفتار این نماد در بازار سرمایه نیز بازتابی منفی داشته و موجب افت محسوس اعتماد سهامداران شده است. در شرایطی که صنعت فولاد به‌عنوان یکی از پیشران‌های اقتصاد کشور شناخته می‌شود، چنین افتی در عملکرد یک شرکت باسابقه، زنگ خطری جدی برای مدیران و سیاست‌گذاران این حوزه است.
جزئیات عملکرد شرکت از این قرار است که در بخش فروش، با کاهش ۲۷ درصدی نسبت به مدت مشابه سال گذشته مواجه شده و رقم فروش داخلی از ۳,۰۰۰ میلیارد تومان به ۲,۲۰۰ میلیارد تومان رسیده است. این افت، مستقیماً بر درآمد عملیاتی اثر گذاشته و موجب شده درآمد پنج‌ماهه شرکت با افتی ۳۰ درصدی به ۲,۲۳۶ میلیارد تومان برسد. چنین کاهش قابل توجهی در درآمد، نشان‌دهنده ضعف در حفظ سهم بازار، ناتوانی در جذب تقاضای جدید و احتمالاً ناکارآمدی در سیاست‌های قیمت‌گذاری و بازاریابی است.
در حوزه تولید نیز وضعیت بهتر نیست. تولید ورق‌های غیرکارمزدی از ۹۵ هزار تن به ۸۵ هزار تن کاهش یافته و تولید ورق‌های کارمزدی ۸-۱۵۰ به‌طور کامل متوقف شده است. این توقف، نه‌تنها به کاهش درآمد منجر شده، بلکه نشانه‌ای از اختلال در زنجیره تأمین، ضعف در مدیریت ظرفیت تولید یا عدم انعطاف در پاسخ‌گویی به نیاز بازار است. در صنعتی مانند فولاد، توقف کامل یک خط تولید خاص، به‌ویژه در بخش‌های کارمزدی، می‌تواند تبعات سنگینی برای سودآوری و اعتبار تجاری شرکت داشته باشد.
افت سودآوری فولاد کاویان
سودآوری شرکت نیز به‌شدت آسیب دیده است. در سه‌ماهه نخست سال جاری، سود هر سهم به حدود ۷ تومان رسیده، در حالی‌که در مدت مشابه سال گذشته این رقم ۴۸ تومان بود.
کاهش بیش از ۸۵ درصدی در سودآوری به ازای هر یهم، نه‌تنها نشان‌دهنده افت عملیاتی، بلکه بیانگر کاهش حاشیه سود و افزایش هزینه‌های ثابت و متغیر است. این افت، در کنار کاهش ۲۶ درصدی بازدهی سهام نسبت به دی‌ماه ۱۴۰۳، تصویری از تضعیف جایگاه شرکت در بازار سرمایه را ترسیم می‌کند
کاهش بیش از ۸۵ درصدی در سودآوری به ازای هر یهم، نه‌تنها نشان‌دهنده افت عملیاتی، بلکه بیانگر کاهش حاشیه سود و افزایش هزینه‌های ثابت و متغیر است. این افت، در کنار کاهش ۲۶ درصدی بازدهی سهام نسبت به دی‌ماه ۱۴۰۳، تصویری از تضعیف جایگاه شرکت در بازار سرمایه را ترسیم می‌کند؛ جایی که سرمایه‌گذاران با نگرانی به آینده سهم نگاه می‌کنند و جذابیت آن به‌شدت کاهش یافته است.
به طور کلی می‌توان گفت که فولاد کاویان در پنج‌ماهه نخست سال ۱۴۰۴، نتوانسته پاسخ مناسبی به چالش‌های تولید، فروش و سودآوری بدهد. ضعف در بهره‌وری، توقف تولید برخی محصولات کلیدی، افت شدید سودآوری و کاهش بازدهی سهام، همگی نشانه‌هایی از نیاز فوری به اصلاحات ساختاری و مدیریتی هستند. اگر این روند ادامه یابد، جایگاه شرکت در صنعت فولاد و بازار سرمایه بیش از پیش تضعیف خواهد شد.
بازگشت به مسیر رشد، نیازمند تصمیمات جسورانه در سطح مدیریت، بازنگری در سیاست‌های فروش، بهبود بهره‌وری تولید و توسعه بازارهای هدف است. در غیر این صورت، فولاد کاویان با خطر از دست دادن سهم بازار، کاهش اعتماد سرمایه‌گذاران و افت بیشتر در شاخص‌های مالی مواجه خواهد شد و این چیزی نیست که بتوان با گزارش‌های تکراری یا وعده‌های مبهم جبران کرد. اکنون زمان اقدام است، نه انفعال.
بررسی عملکرد شرکت فولاد کاویان در یکسال گذشته
در ادامه بررسی عملکرد شرکت فولاد کاویان، لازم است نگاهی دقیق‌تر به ضعف‌های ساختاری و عملیاتی این شرکت در سال ۱۴۰۳ داشته باشیم؛ سالی که می‌توان آن را نقطه آغاز در افول بهره‌وری و سودآوری این واحد صنعتی دانست. اگرچه افت فروش و کاهش تولید در سال ۱۴۰۴ به‌وضوح در صورت‌های مالی منعکس شده، اما ریشه این بحران را باید در روندهای ناکارآمدی دانست که از سال گذشته آغاز شده و در سال جاری به مرحله بحرانی رسیده است.
در سال ۱۴۰۳، فولاد کاویان با وجود ثبات نسبی در بازار فولاد، نتوانست از ظرفیت‌های تولیدی خود بهره‌برداری مؤثر داشته باشد. خطوط تولید این شرکت، که سال‌هاست بدون نوسازی و ارتقاء باقی مانده‌اند، با فرسودگی فنی و کاهش راندمان مواجه‌اند. این ضعف در زیرساخت تولید، موجب شده تا هزینه‌های عملیاتی افزایش یابد و در نتیجه، حاشیه سود شرکت به‌طور قابل توجهی کاهش پیدا کند. در واقع، بخشی از افت سود هر سهم در سال ۱۴۰۴، بازتاب مستقیم همین ناکارآمدی‌های انباشته‌شده در سال قبل است.
از سوی دیگر، شرکت در سال ۱۴۰۳ نتوانست استراتژی مشخصی برای توسعه بازار و حفظ سهم فروش خود ارائه دهد. در حالی‌که رقبا با تنوع محصول، بهینه‌سازی قیمت‌گذاری و گسترش بازارهای صادراتی توانستند جایگاه خود را تثبیت کنند، فولاد کاویان در همان قالب‌های سنتی باقی ماند و در برابر نوسانات بازار، واکنش مؤثری نشان نداد. این انفعال، موجب شد تا شرکت بخشی از مشتریان خود را از دست بدهد و در رقابت با سایر تولیدکنندگان داخلی و خارجی عقب بماند.
افزون بر این، نوسانات شدید قیمت مواد اولیه و افزایش هزینه‌های انرژی، فشار مضاعفی بر ساختار مالی شرکت وارد کرد. در حالی‌که برخی شرکت‌ها با انعطاف در قراردادهای تأمین و مدیریت هوشمندانه منابع توانستند از این بحران عبور کنند، فولاد کاویان با ساختار مدیریتی‌ای مواجه شده که فاقد جسارت تصمیم‌گیری و توان تحلیل شرایط بازار بود. این ضعف مدیریتی، نه‌تنها در عملکرد مالی، بلکه در بازدهی سهام نیز خود را نشان داد؛ جایی‌که افت ۲۶ درصدی نسبت به دی‌ماه ۱۴۰۳، گویای بی‌اعتمادی بازار به آینده این شرکت است.
باید توجه داشت که صنعت فولاد به‌عنوان یکی از ستون‌های اقتصاد ایران، همواره نقش مهمی در اشتغال، صادرات و رشد صنعتی کشور ایفا کرده است. در این میان، شرکت‌هایی مانند فولاد کاویان که سابقه‌ای طولانی در تولید ورق‌های فولادی دارند، باید در خط مقدم بهره‌وری و نوآوری قرار گیرند. اما بررسی عملکرد این شرکت در دو سال اخیر، تصویری نگران‌کننده از ضعف‌های مدیریتی، کاهش بهره‌وری و افت شدید سودآوری ارائه می‌دهد. در شرایطی که بازار فولاد با نوسانات جهانی و فشارهای داخلی مواجه است، انفعال و بی‌برنامگی می‌تواند به قیمت از دست رفتن جایگاه رقابتی تمام شود.
در نتیجه گیری می توان ادعا کرد فولاد کاویان در سال‌های ۱۴۰۳ و ۱۴۰۴ نتوانسته پاسخ مناسبی به چالش‌های عملیاتی و بازار بدهد. کاهش تولید، افت فروش، ضعف در توسعه بازار و ساختار مدیریتی غیرمنعطف، همگی نشانه‌هایی از یک بحران عمیق هستند. اگر این شرکت در کوتاه‌مدت دست به اصلاحات ساختاری نزند، نه‌تنها سودآوری خود را از دست خواهد داد، بلکه ممکن است از رقابت در صنعت فولاد نیز خارج شود. بازسازی اعتماد سهامداران، نوسازی خطوط تولید، تدوین استراتژی‌های بازارمحور و تغییر در نگاه مدیریتی، تنها راه‌های بازگشت به مسیر رشد هستند. اکنون زمان تصمیم‌گیری است، نه تکرار اشتباهات گذشته.
بنابراین عملکرد ضعیف فولاد کاویان در سال های اخیر را باید حاصل مجموعه‌ای از عوامل دانست؛ بهره‌وری پایین، فقدان نوآوری، ضعف در توسعه بازار، و ساختار مدیریتی غیرپویا. اگر این روند اصلاح نشود، شرکت نه‌تنها در سال‌های آینده با افت بیشتر سودآوری مواجه خواهد شد، بلکه ممکن است جایگاه خود را در صنعت فولاد کشور نیز از دست بدهد. بازگشت به مسیر رشد، نیازمند اصلاحات عمیق، سرمایه‌گذاری در نوسازی خطوط تولید، تدوین استراتژی‌های بازارمحور، و بازسازی اعتماد سهامداران است و این‌ها، بدون تغییر در نگاه مدیریتی، صرفاً آرزو باقی خواهند ماند.
