حدیث جان‌بزرگی کارگردان مستند «کوه راستین» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره سوژه این مستند بیان کرد: سال گذشته برای ساخت یک مجموعه مستند به روستاهای اطراف خرم آباد رفته بودیم و محدوده کاری ما شامل چندین روستا در استان لرستان بود. در آن منطقه با عشایری آشنا شدم که پس از اتمام پروژه نیز ارتباطمان با هم ادامه داشت. در زمان جنگ ۱۲ روزه یکی از خانم‌های عشایر با من تماس گرفت تا حالم را بپرسد و گفت که به دلیل وجود یک قرارگاه نظامی در آن منطقه حملات زیادی به آنجا انجام می‌شود.
وی افزود: پس از این گفتگو و با توجه به علاقه شخصی‌ام برای ساخت یک اثر سینمایی درباره جنگ، انگیزه پیدا کردم که روی این موضوع کار کنم. البته جنگ یک مقوله به شدت تلخ و ناراحت‌کننده است اما در سینما، ادبیات و هنر فضای دراماتیک خاصی را در اختیار فیلمساز قرار می‌دهد. از طرفی در ساخت فیلم، بیشتر تمرکز من روی زنان و کودکان است. درنتیجه تحقیقاتم را درباره روستاهای اطراف پایگاه نظامی مورد نظر آغاز کردم و متوجه شدم که اهالی آن روستاها به خصوص بچه‌ها، در این ایام شرایط سختی داشته اند.
این مستندساز تصریح کرد: از طرفی مسئولان مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی نیز به من پیشنهاد داده بودند که طرحی درباره جنگ ۱۲ روزه به آنها ارائه کنم. خوشبختانه با طرح من درباره کودکان مورد نظرم که در روستاهای اطراف این منطقه نظامی زندگی می‌کردند، موافقت شد.
وی درباره مراحل تولید این مستند در مدت زمان محدود توضیح داد: ما فرآیند پژوهش میدانی و تولید مستند را به دلیل شرایط خاص، به صورت فشرده و پیوسته آغاز کردیم. ابتدا پژوهش را انجام دادم و بلافاصله به دلیل زمان بسیار محدودی که داشتیم، تیم فیلمبرداری و صدا وارد شدند و کار را شروع کردیم و درحال حاضر تدوین فیلم به پایان رسیده است.
این کارگردان عنوان کرد: مستند «کوه راستین» در نهایت به حدود پانزده دقیقه رسید تا در نوزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» که آذر سال جاری برگزار خواهد شد، در کنار سایر مستندهای بخش جنگ ۱۲ روزه، به نمایش درآید.
این مستندساز درباره نگاه صلح‌طلب بچه‌ها در این مستند گفت: در طول ساخت این مستند با ۲ گروه کودک کار کردیم که ۲ طیف سنی متفاوت داشتند؛ گروه اول در محدوده سنی ۴ تا ۷ سال بودند و گروه دوم بین ۹ تا ۱۱ سال سن داشتند، که پسران بزرگ‌تری بودند و با هم دوست بودند. این ۲ گروه در ۲ روستای مختلف زندگی می‌کردند که کمی از هم فاصله داشتند، اما همه آنها تجربیات مشترکی داشتند. همه آنها به صورت مشترک، طرفدار صلح بودند و معتقد بودند که جنگ اصلا اتفاق خوبی نیست. به نوعی تمام این بچه‌های روستایی با زبان کودکانه خود آرزوی صلح جهانی داشتند و حرفهای بسیار عمیقی مطرح کردند.
جان‌بزرگی در پایان تصریح کرد: پیام این فیلم، پیام صلح است زیرا کودکان به دلیل فطرت پاک انسانی که در وجود خود دارند، ذاتا انسان‌دوست و صلح طلب هستند. هیچ کودکی، حتی آنها که در جنگ بزرگ شده‌اند، علاقه‌ای به جنگ و خونریزی ندارد. حتی کودکان بزرگ‌تر نیز همین نگاه انسان‌دوستانه را داشتند. این نگاه انسان‌دوستانه آنها برای من بسیار جالب بود.
