به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روزنامه لبنانی الاخبار، حملات فرقه‌ای اخیر رژیم ابو محمد جولانی علیه محله‌های علوی‌نشین در حمص، شکنندگی اوضاع امنیتی و سیاسی سوریه، تنش‌های فرقه‌ای شدید و فروپاشی ساختاری جامعه این کشور را بیش از پیش نشان داد.
اعتراضات عمومی در حمص
این حملات توسط گروه‌های بادیه‌نشین از قبیله «بنی خالد» آغاز شد و گفته می‌شود نیروهای وابسته به رژیم جولانی نیز در این حملات دست داشتند. در پی این حملات، تحرکات مردمی علوی‌ها به دعوت شیخ غزال غزال، رئیس شورای عالی اسلامی علوی در سوریه و خارج از کشور، در مناطق ساحلی و مرکزی صورت گرفت. اعتراضات مردمی با درخواست معترضان برای «فدرالیسم» و جدایی از رژیم جولانی همراه بود تا تأکید کند که جریان‌های مذهبی سوری متضرر از فقدان دولت ملی، به مرحله‌ای بی‌بازگشت در رابطه با رژیم جولانی رسیده‌اند.
در حالی که به نظر می‌رسد جریان‌های دینی و قومی متعدد، مانند دروزی‌ها، علوی‌ها، کردها و شیعیان بیشترین آسیب را از رژیم جولانی دیده‌اند، اما واقعیت در شهرهای بزرگی مانند دمشق، حلب، حماه، دیرالزور و درعا نشان می‌دهد که آسیب واقعی به اکثریت شهروندان سوری از ادیان و مذاهب و قومیت‌های مختلف وارد شده است و همه مردم مورد حمله شدید حاملان تفکر تکفیری قرار گرفته‌اند.
تجزیه طلبی در حسکه
تلاش رژیم جولانی برای تثبیت سلطه «هیئت تحریر الشام» بر ارکان حکومت و اقتصاد، در سایه ادامه سیاست کشتار، آوارگی و سرکوب مردم، مطالبات برای جدایی مناطق مختلف از سوریه را بیش از پیش افزایش می‌دهد.
درخواست برای تجزیه ابتدا در کنفرانسی که «اداره خودمختار شرق سوریه» چند ماه پیش در حسکه برگزار کرد، نمایان شد. اخیراً نیز درخواست مظلوم عبدی، فرمانده «نیروهای دموکراتیک سوریه»، برای مشارکت علوی‌ها و دروزی‌ها در مذاکرات با دمشق، به عنوان یک استراتژی جدید برای تقویت موضع مشترک در برابر چالش رژیم جولانی مطرح شد.
اعتراضات جدایی طلبانه در سویدا و درعا
مطالبات جدایی طلبانه سیاسی در سویدا، به رهبری شیخ حکمت الهجری با وضوح بیشتری دنبال می‌شود. این رویکرد به ویژه از زمان کشتار و مداخله مستقیم اسرائیل که باعث کشته و مفقود شدن هزاران نفر شده، تشدید شده است.
از سوی دیگر با تداوم درگیری‌های مرزی بین پایگاه‌های امنیتی رژیم جولانی و عشایر بومی در حومه شرقی و شمال شرقی درعا و روستاهای حومه غربی و شمالی سویدا که تحت کنترل «گارد ملی» است، شکاف بین جبل حوران و رژیم جولانی بیش از پیش عمیق‌تر می‌شود. گفته می‌شود دمشق پیام‌های محرمانه‌ای به سویدا مبنی بر پذیرش نوعی خودمختاری برای این استان مخابره کرده است.
در طرف دیگر، رژیم جولانی تلاش زیادی برای انعقاد توافق امنیتی با اشغالگران صهیونیست از خود نشان می‌دهد. این در حالی است که کمیسیون امنیت در کنست رژیم صهیونیستی ایده توافق امنیتی را با تحقیر فراوان علیه رژیم جولانی دنبال کرده و عناصر این رژیم را «تروریست» معرفی کرده و بر ضرورت «حمایت از دروزی‌ها» تاکید می‌کند.
بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی نیز همواره این ادعا را تکرار کرده و نظارت نظامی و امنیتی این رژیم را بر استان جنوبی تقویت کرده است. شکی نیست که تداوم جنایت‌های رژیم جولانی علیه دروزی ها و سکوت رسمی و رسانه‌ای ترکیه، قطر و عربستان سعودی در قبال این جنایت‌ها، دروزی‌ها را بیش از پیش به سمت اسرائیل سوق می‌دهد.
سرکوبگری و تجزیه ساحل سوریه
همین روند جدایی طلبانه در مناطق ساحلی نیز تکرار می‌شود. تجاوزهای روزانه علیه علوی‌ها در سایه سکوت کشورهای عربی دنبال می‌شود. در همین راستا تل‌آویو منتظراست علوی‌های سوریه به علت احساس ناامیدی کامل از کشورهای عربی و اسلامی دست به دامن این رژیم شوند.
در سایه اتفاقات موجود، به نظر می‌رسد هیچ چیز نمی‌تواند روند تجزیه سوریه را در برابر توسعه‌طلبی رژیم صهیونیستی متوقف کند؛ مگر اینکه این کشور از زیر سلطه رژیم حاکم بر دمشق رها شده و با یک فرآیند گذار سیاسی به سمت تشکیل یک نظام چندحزبی در راستای حمایت از تنوع بافت سوریه و وحدت اراضی آن حرکت کند؛ سناریویی که البته کمترین احتمال را در سایه تحولات آینده دارد.
