به گزارش خبرگزاری مهر، روزنامه لبنانی الاخبار در مقاله‌ای به بررسی اهداف پشت پرده طرح خلع سلاح مقاومت لبنان و منافع آن برای پروژه صهیونیستی در منطقه پرداخته و در این رابطه به بخش‌های مختلف جنایت‌های سیاسی رژیم صهیونیستی علیه ملت‌های منطقه پرداخت.
در این مقاله آمده است که هدف از اجرای پروژه موسوم به «نسل‌کشی سیاسی» ( Policide) نابودی یک گروه است که بر خلاف اصطلاح «نسل کشی» بر اساس هویت آن نیست، بلکه بر اساس مواضع سیاسی آن گروه است. این مفهوم برای تبیین تفسیرهای سیاسی حتی در مواردی که شامل نسل‌کشی بر اساس هویت قومی یا مذهبی است، گسترش یافته است.
الاخبار می‌افزاید که رژیم صهیونیستی در مطالعات مربوط به نسل‌کشی، یک جنایتکار جامع است؛ این رژیم، علاوه بر پاکسازی قومی، از تمامی الگوهای دیگر نسل‌کشی در راستای توسعه استعماری خود استفاده می‌کند که عبارتند از:
۱. خانه‌کُشی ( Domicide)، که شامل تخریب سیستماتیک خانه‌ها با هدف از بین بردن تعلق مکانی و محیط جمعیتی و تسهیل آوارگی و کوچ اجباری مردم است. نمونه‌های این سیاست به وضوح در تحولات قدس و کرانه باختری مشهود است.
۲. شهرکُشی ( Urbicide)، که به معنای تخریب شهر و جوامع شهری است؛ و پیش از مثال زنده غزه، اتخاذ این الگو در جنگ ۲۰۰۶ لبنان مشاهده شد که گادی آیزنکوت وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی از آن تحت عنوان «دکترین ضاحیه» نام برد. این دکترین با «خشونت نرم» که ایال وایزمن، پژوهشگر صهیونیست به آن اشاره کرده، متفاوت است، چرا که در دکترین ضاحیه، مهندسی خشونت بر اساس شوک، تخریب سریع و آوارگی گسترده به عنوان یکی از خطرناک‌ترین کاربردهای نسل‌کشی شهری است.
پس از هفتم اکتبر، رژیم صهیونیستی سیاست تهاجمی خود را در قبال مناطق مختلف نظیر غزه، کرانه باختری، لبنان و سوریه آغاز کرد. این سیاست در حال گسترش از نسل‌کشی غزه به تجاوز همه‌جانبه به منطقه تا «نسل‌کشی سیاسی» است.
این مقاله می‌افزاید که هر کسی خطرات احتمالی توسعه‌طلبی اسرائیل در جغرافیای لبنان و سوریه را نادیده بگیرد و تجاوزات و نقاط نفوذ صهیونیست‌ها را مقدمه‌ای برای تحقق این جاه‌طلبی‌ها نداند، یا دچار حماقت سیاسی است یا با تجاوزات اسرائیل همدست است.
باروخ کیمرلینگ در کتاب خود «نسل‌کشی سیاسی» (۲۰۰۳)، بین سیاست‌های مکانی و «نسل‌کشی سیاسی» ارتباط برقرار می‌کند و معتقد است که «نسل‌کشی سیاسی» یک فرایند سیستماتیک برای تضعیف توانایی یک ملت از طریق تخریب نهادهای سیاسی، رهبری، اقتصاد و ساختار اجتماعی آن و در نهایت لغو کامل هویت سیاسی آن است.
نکته جدید این است که سیاست رژیم صهیونیستی در قبال فلسطینیان در کل منطقه تسری خواهد داشت؛ سیاستی که مبنای آن درخواست «خلع سلاح» است. لذا این سیاست در عراق، یمن، سوریه، لبنان، غزه و کرانه باختری به صورت مشابه دنبال می‌شود.
الاخبار در پایان تاکید می‌کند که اولین مانع در برابر این طرح فراگیر صهیونیستی، سلاح سازمان‌یافته مقاومت است که مانع تسلط اسرائیل بر منطقه می‌شود. در این شرایط، ملت‌های ما چاره‌ای جز مقابله با نسل‌کشی سیاسی ندارند تا بتوانند تجاوز اسرائیل را دفع کنند و به «مرزبندی» صهیونیستی در منطقه پایان دهند.
