مادر شهیدان جلیلی آسمانی شد
اهواز – حاجیه خانم جهان جلیلی، بانویی از تبار ایثار و صبر در مسجد سلیمان چشم از جهان فرو بست.
«عبد کریم» روایتی از زندگی آیت‌الله میرزا عبدالکریم حق‌شناس
کتاب «عبد کریم» به کوشش محمدحسن سیف‌اللهی و به همت انتشارات کتاب جمکران، به چاپ رسید.
به گزارش خبرگزاری مهر، «عبد کریم» سرگذشت یکی از صادق‌ترین و زلال‌ترین علما و خداشناسان ایران است. مردی که وقتی شروع به خواندن زندگیش کنید، از اینهمه صفا و یکرنگی او تعجب می‌کنید. آیت‌الله میرزا عبدالکریم حق‌شناس، در هر فصل با روایتی از شاگردان یا هم‌نشینانش معرفی می‌شود و تقریر کتاب طوری است که انگار همه این روایت‌ها منسجم و برای شناخت هر چه بهتر این عالم بزرگ است.
میرزا عبدالکریم، درس اخلاق داشته و شاگردان زیادی در محضر او درس زندگی کردن آموخته بودند. اما زندگی خود این شخصیت نورانی، پر از نکته‌های ناب و دلنشین است.
ماجرای نمازهای اول وقتی که در هر صورت می‌خوانده، مو به تن آدم سیخ میکند. ما آدم‌های معمولی خیلی راحت و در شرایط خیلی سهل‌تر از این ها نمازمان را به تاخیر می‌اندازیم اما آیت الله حق شناس حتی در صورتی که ضرر مالی در پیش بوده نماز را اول وقت می‌خوانده است.
کتاب «عبد کریم» فقط یک زندگی‌نامه نیست، آشنایی با مردی است که خلوص شخصیتش از همه خاطرات کتاب برمی‌آید. در بین کسانی که از آیت الله خاطره گفته‌اند اسم‌های آشنای زیادی خواهید دید. اسم‌هایی که خود آنها حالا هرکدام به درجاتی از عرفان و دانش دینی رسیده‌اند.
کتاب «عبدکریم» که مروری بر زندگی و زمانه آیت‌الله میرزا عبدالکریم حق‌شناس است در ۳۹۷ صفحه و با قیمت ۳۱۰ هزارتومان، به قلم محمدحسن سیف‌اللهی، توسط انتشارات کتاب جمکران در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
من در یک خانواده روحانی و متشرّع بزرگ شده بودم. از نوجوانی و قبل از آمدن به مسجدِ حاج‌آقای حق‌شناس، به‌طور معمول در محله خودمان در مسجدی کوچک، معروف به مسجد آیت‌اللّه لواسانی، مرتّب در نمازهای جماعت حاضر می‌شدم. سن‌وسالم که بالاتر رفت، به مساجد مهم تهران نیز رفته بودم و علمای بسیاری را زیارت کرده بودم، ولی حالا در هفده‌هجده سالگی، از وقتی پایم به مسجد امین‌الدوله باز شده بود، انگار حاج‌آقای حق‌شناس تازه مرا بیدار کرده بود. ایشان در آن‌زمان، سه شب در هفته بعد از نماز درسِ اخلاق داشت. در همان اوایل که تازه در پای درس و موعظه ایشان می‌نشستم، یک شب خودشان همین مطلب را گوشزد کردند. عین عبارت را الان به یاد ندارم؛ ایشان فرمودند: «شما باید شکر کنید که در چنین سِنّی بیدار شدید.»