روز قدس فریادی که جهان را خواهد لرزاند

خبرگزاری مهر، دین و اندیشه، سهیلا کثیر: ماه رمضان، ماه تزکیه است؛ ماهی که روزها انسان با عطش، صبر آزموده می‌شود و شب‌ها در روشنی دعا و نیایش فرو می‌رود. اما امسال، رمضان راوی قصه‌ای متفاوت است. امسال، قلب‌های ما نه فقط از عطش روزه‌داری، بلکه از زخمی که بر پیکره مقاومت نشسته، می‌تپد. ما به روز قدسی رسیده‌ایم که در آن دیگر صدای سید حسن نصرالله را نخواهیم شنید. اما آیا این سکوت به معنای پایان راه است؟ نه! این بذر که در دل ما کاشته شده، هرگز نخواهد مرد. او در کلماتش، در وصیت نانوشته‌اش، در هر پرچمی که بر دوش جوانان مقاومت به اهتزاز درمی‌آید، زنده است.

ماه رمضان، ماه نزول کتابی که با «اقرأ» آغاز شد، حالا به واپسین جمعه خود می‌رسد؛ روزی که دیگر فقط یک مناسبت تقویمی نیست، بلکه مانیفست یک امت است. روز قدس، روزی که امام خمینی (ره) آن را «روز حیات اسلام» نامید، امسال در حالی از راه می‌رسد که فلسطین هنوز در آتش می‌سوزد. اما این بار، جرقه‌های این آتش، جهانی را بیدار کرده است.

رمضان، قدس و تکلیف امت

در شرایطی که بسیاری امید داشتند که آتش‌بس، حداقل اندکی از رنج‌های مردم فلسطین بکاهد، رژیم صهیونیستی بار دیگر ماهیت واقعی خود را نشان داد. در هفته‌های اخیر، این رژیم با نقض آتش‌بس، یکی از آخرین مراکز درمانی فعال در جنوب غزه، بیمارستانی که بخش فوریت‌های پزشکی را در خود جای داده بود، بمباران کرد. این حمله، نه‌تنها یک اقدام جنایتکارانه، بلکه یک بیانیه آشکار بود: اسرائیل برای نسل‌کشی فلسطینیان، هیچ حد و مرزی نمی‌شناسد.

در این شرایط، جامعه جهانی چه کرد؟ سازمان‌های بین‌المللی، جز ابراز «نگرانی عمیق»، چه اقدام عملی انجام دادند؟ این همان نقطه‌ای است که مظلومیت فلسطین، بیش از پیش آشکار می‌شود. وقتی که مجروحان، آخرین پناهگاه خود را هم از دست می‌دهند، آیا باز هم کسی می‌تواند از «حق اسرائیل برای دفاع از خود» سخن بگوید.

این رمضان، فلسطین از همیشه زخمی‌تر است. غزه دیگر تنها نام یک جغرافیا نیست، بلکه نام یک زخم کهنه است که این‌بار، جگر امت اسلامی را می‌سوزاند. کودکانی که بی‌پناه، بی‌دارو، بی‌آب، میان ویرانه‌ها قدم برمی‌دارند، اما هنوز سرود مقاومت را زمزمه می‌کنند. مادرانی که فرزندان‌شان را با دستان خود به خاک سپردند، اما هنوز در چشم‌های‌شان چیزی خاموش نشده است. مردانی که خانه‌های‌شان را از دست دادند، اما ایمان‌شان را نه. فلسطین، مظلوم است، زخمی است، خسته است، اما پایدار است. و این ایستادگی، دلیلی جز آن عهد ازلی ندارد: لن نرکع إلا لله!

ماه رمضان، ماهی که «لیلة القدر» را در خود جای داده، دو سال اخیر در سایه‌ی جنگی بی‌سابقه برای فلسطینیان گذشت. غزه، که دروازه‌ی مقاومت است، حالا زیر آوار است. هزاران کودک، مادر و پدر در سکوت رسانه‌های غربی به شهادت رسیدند. اما اگر گمان می‌کردند که فلسطین در سکوت دفن می‌شود، سخت در اشتباه بودند. امسال روز قدس، دیگر فقط برای جهان اسلام نیست؛ امسال قدس، خون تازه‌ای در رگ‌های آزادی‌خواهان جهان جاری کرده است.

فلسطین؛ سرزمین زخمی اما ایستاده

درست است که فلسطین در دو سال اخیر تحت شدیدترین حملات تاریخ خود قرار گرفت، اما هیچ‌کس نمی‌تواند انکار کند که مردم این سرزمین همچنان ایستاده‌اند. آن‌ها اگرچه این روزها امکاناتی برای دفاع از خود ندارند، اما با خون خود، صفحه‌ی تاریخ را نوشتند. کودکانی که پدران‌شان را از دست دادند، زنانی که زیر آوار فریاد «یا الله» سر دادند، پیرمردهایی که تنها سلاح‌شان، کلید خانه‌هایی بود که هرگز به آن بازنگشتند. اما آیا این پایان فلسطین است؟ هرگز.

این سرزمین هنوز زنده است!

آن‌ها که فکر می‌کردند با ترور پرچم‌داران جبهه مقاومت، سید حسن نصرالله، اسماعیل هنیه، یحیی سنوار، محور مقاومت از هم فرو می‌پاشد، حالا شاهد چیزی هستند که تصورش را نمی‌کردند. فلسطین امروز تنها نیست و این، بزرگ‌ترین پیروزی برای جبهه‌ی مقاومت است.

ایران؛ حامی مظلومان، خار چشم مستکبران

این روزها، نام ایران بیش از همیشه در صحنه مقاومت طنین‌انداز شده است. ایران، دیگر نه فقط یک پشتیبان، بلکه یک کنشگر مستقیم در این میدان است.

جمهوری اسلامی ایران نشان داد که نه‌تنها تماشاگر نیست، بلکه تعیین‌کننده‌ی معادلات است. برای نخستین بار، معادله‌ی وحشت تغییر کرد. تل‌آویو، که همیشه به «امنیت» خود می‌بالید، در شوک حملات ایران فرو رفت.

در این معادله، ایران نه فقط یک حامی، بلکه ستون خیمه مقاومت است. وقتی که فلسطین زیر بار موشک و بمباران له شد، این ایران بود که در عملیات‌های «وعده صادق» نشان داد که تنها نظاره‌گر نخواهد ماند. این ایران بود که فریاد کشید: اگر قدس تنها بماند، ما تنها نخواهیم گذاشت. دشمن این را فهمیده است و به همین دلیل، تمام توانش را بر قطع این رگ حیاتی متمرکز کرده است. اما مگر می‌شود نخل‌های استوار را با طوفان از ریشه کند؟

لبنان؛ مکتبی که شهید نصرالله در قلب‌ها بنا کرد

سید حسن نصرالله دیگر نیست. اما آیا مقاومت بدون او متوقف شده است؟ یا شاید، خون او و همرزمانش، عهدی تازه در دل‌های ما رقم زده است؟

دشمن می‌پنداشت که با حذف فرماندهان، مسیر مقاومت را متوقف خواهد کرد. اما آنچه در روزهای اخیر دیدیم، چیز دیگری بود. در هر نگاه پر از خشم و اشک مادران فلسطینی، در هر مشت گره‌کرده‌ی جوانان لبنانی، در هر شعاری که در کوچه‌های یمن طنین‌انداز شد، پیام روشنی بود: این راه، نه به نام یک فرد، بلکه به نام یک آرمان ادامه دارد.

اگرچه امسال روز قدس را بدون سخنرانی سید حسن نصرالله برگزار می‌کنیم، اما حقیقت این است که او، سال‌ها پیش سخنرانی نهایی خود را انجام داده بود؛ سخنرانی‌ای که در قلب هر آزاده‌ای حک شد. او به ما آموخت که پیروزی، نه یک احتمال، بلکه یک وعده‌ی الهی است. اسرائیل، از مردی که جز حقیقت نگفت، چنان در هراس بود که در نهایت، دست به دامن ترور شد. اما چه کسی می‌تواند نور را خاموش کند؟

او شهید شد، اما مکتبش زنده است و این همان چیزی است که دشمنان نمی‌توانند درک کنند. برای هر نصراللهی که می‌رود، هزاران نصرالله دیگر برمی‌خیزند.

خروش جهانی؛ از غزه تا پایتخت‌های غربی

یکی از تفاوت‌های امسال، این است که دیگر اعتراض‌ها به قتل‌عام فلسطینیان محدود به خیابان‌های تهران، بیروت یا بغداد نیست. در لندن، نیویورک، پاریس و برلین، ده‌ها هزار نفر فریاد زدند: «اسرائیل، یک رژیم آپارتاید است!»

مردم جهان بیدار شده‌اند. دیگر دروغ‌های رسانه‌ای کار نمی‌کند. دیگر نمی‌توان با برچسب «تروریست»، صدای کودکان غزه را خاموش کرد. نسل جدید، حقیقت را دیده است و این، کابوس اصلی صهیونیسم است.

روز قدس ۱۴۰۴؛ حضوری که تاریخ را می‌نویسد

و حال، ما مانده‌ایم و این راه. ما مانده‌ایم و این پرچم. امسال، روز قدس دیگر یک شعار نیست، یک رژه معمولی نیست، یک مراسم تکراری نیست. این‌بار، روز قدس یک بیعت است، یک تعهد است، یک اعلان جنگ است. این‌بار، مردم به خیابان‌ها می‌آیند، نه فقط برای محکوم کردن یک رژیم، بلکه برای اعلام آمادگی. این‌بار، این خیابان‌ها، تنها معبری برای فریادها نیستند، بلکه جاده‌هایی هستند که به قدس ختم خواهند شد

روز قدس امسال، تنها یک راهپیمایی نیست. این، یک رفراندوم جهانی است. هر قدمی که در این مسیر برداشته شود، هر فریادی که سر داده شود، هر پلاکاردی که بالا رود، یک رأی علیه رژیم صهیونیستی است. فجر نزدیک است.