خبرگزاری مهر، سرویس بین الملل- حلیمه ملایی: «آنها یا سلاح‌هایشان را زمین می‌گذارند، یا در اراضی سوریه دفن خواهند شد»، این اظهارات تهدیدآمیز «رجب طیب اردوغان» رئیس‌جمهور ترکیه خطاب به کُردهای مستقر در مناطق شمال‌شرقی سوریه است که اوایل دی‌ماه بیان کرد؛ یعنی چند هفته پس از سقوط نظام سوریه و سرنگونی دولت «بشار اسد» و قدرت‌گیری تروریست‌های «هئیت تحریرالشام» به سرکردگی «محمد جولانی» در دمشق که حالا از همه می‌خواهد که او را «احمد الشرع» بنامند تا با فراموشی نام «محمد جولانی» گذشته تروریستی‌اش هم از حافظه‌ها پاک شود.
هم‌اکنون بر همه روشن شده که تروریست‌های تحریرالشام تحت حمایت مستقیم و کامل آنکارا هستند؛ موضوعی که مقامات دولت ترکیه و تروریست‌های رژیم جولانی نیز آن را انکار نمی‌کنند؛ از این رو در هفته‌های اخیر مقامات رژیم جولانی نیز هم‌گام و هم‌آهنگ با تُن صدای اردوغان تأکید کردند که کُردهای سوریه باید سلاح‌هایشان را تحویل دهند.
گرچه به گفته مقامات کُرد سوریه و رژیم جولانی گفتگوها برای حل‌وفصل «بدون خونریزی» این مسئله همچنان در جریان است، اما اردوغان و دولت ترکیه گویا سقوط و فروپاشی دولت و ارتش «بشار اسد» را بهترین فرصت برای تجاوز بیشتر به مناطق شمال‌شرقی سوریه و حل خشن «بحران کُردها» را با عملیات نظامی می‌دانند؛ عملیات‌ها و تجاوزهایی که با سقوط بشار اسد تشدید یافته است.
کُردهای سوریه که تحت حمایت آمریکا و غرب هستند، در مناطق شمال و شرق سوریه مستقرند؛ مناطقی که سرشار از زمین‌های حاصل‌خیز کشاورزی و چاه‌های نفت است و در سال‌های گذشته درآمد این مناطق را تصاحب کردند.
همزمان با آغاز «بحران سوریه» در سال ۲۰۱۱ و زمانی که سیاه‌پوشان «داعش» خاک سوریه و عراق را به توبره می‌کشیدند، «مدیریت خودمختار» اعلام کردند و «اداره خودمختار» تشکیل دادند؛ بعداً هنگامی که تروریست‌های داعش به مناطق تحت کنترل‌شان نزدیک شدند، «برای مقابله با داعش» با هدایت آمریکا «نیروهای دموکراتیک سوریه SDF » یا به عربی «قسد» را تشکیل دادند؛ نیروهای دموکراتیک سوریه در اصل ائتلافی نظامی با محور کردهای سوریه است که آمریکا از آن حمایت می‌کند و در واقع بازوی نظامی و رسمی «سازمان اداره خودمختار شمال و شرق سوریه AANES» است.
درگیری مسلحانه دولت مرکزی ترکیه و کُردهای ترکیه یا «حزب کارگران کردستان PKK» از سال ۱۹۸۴ آغاز شد؛ آنکارا کُردهای سوریه را نیز بخشی از پ.ک. ک و آنها را تروریست می‌داند و با بهانه «مبارزه با تروریست‌های پ.ک. ک و امن‌کردن مناطق جنوبی ترکیه» از سال ۲۰۱۶ تجاوز به خاک سوریه را آغاز کرده است.
«فتح الله حسینی» نمایندە کُردهای سوریە مستقر در اقلیم کردستان عراق، در گفتگو با خبرنگار مهر وضعیت کنونی مناطق تحت کنترل کُردهای سوریە، حملات ترکیه، آینده نیروهای دموکراتیک سوریه و سرانجام رژیم جولانی را تشریح کرد که مشروح آن در ادامه می‌آید:
آخرین اطلاعات از درگیری نیروهای قسد و گروههای مسلح وابسته به ترکیه در سد تشرین و منبج چیست؟ وضعیت جنگ چگونه است؟ پیش بینی می‌کنید که جنگ در روزهای آینده به چه سمت و سویی برود؟
نبرد بین ارتش ترکیه و نیروهای قسد هر روز در سد تشرین و بر روی پل قره قوزاخ ادامه دارد، ترکیه غیرنظامیان کرد و نیروهای قسد را با هواپیماهای بدون سرنشین هدف قرار می‌دهد. ترکیه با کشتار مردم و غیرنظامیان محلی و نیروهای قسد، سعی دارد سد تشرین را کنترل کند. سد تشرین یک سد و یک مکان راهبردی از نظر انرژی، آب و برق برای کل سوریه است، نه فقط برای شمال شرق سوریه و کردها.
ترکیه به دنبال اشغال شهر کوبانی و کوچک کردن مناطق تحت کنترل کردها است. در حال حاضر نیمی از شهرمنبج اشغال شده و نیمی از آن در دست نیروهای سوریه دموکراتیک و شورای نظامی منبج است. این مناطق قبلاً در اختیار نیروهای قسد بود، اما واضح است که ترکیه در تلاش است تا نقشه مناطق کردنشین سوریه و مناطق تحت کنترل آنها را کاهش دهد تا کردها در مذاکرە با رژیم جولانی جایگاە و موقعیت قوی نداشته باشند و توان آنها برای چانەزنی کم شود.
اکنون بزرگترین چالش کردهای سوریه چیست؟ فشار و خواسته‌های رژیم جولانی یا حملات ترکیه؟
از روزی که کردهای سوریه شروع به مقاومت در برابر تروریست‌های داعش و حفاظت از مردم منطقه خود کردند، تنها ترکیه برای ما مشکل ایجاد کرده و هر روز چالش جدیدی پیش روی کردها قرار داده است. ترکیه فوبیای و ترس کرد دارد . چیزی تحت عنوان مناطق کردنشین را در مرزهای خود نمی‌پذیرد .نیروهای سوریه دموکراتیک (SDF) نیرویی است که فقط از خود دفاع می‌کند و تهدیدی برای ترکیه یا هیچ کشور دیگری نبودە و نیست. ترکیه از تمام سلاح‌های خود علیه کردهای سوریه بە کار گرفت، اما تاکنون موفق نشدە است بە اهداف خود در سوریه برسد و نتوانسته است آنها را از پای درآورد.
ما با حکومت موقت دمشق مشکل نداریم، چون این حکومتی که خود را بر دمشق تحمیل کرده است تا اول مارس فرصت دارد تا مردم دمشق را متقاعد کند که حکومت خود را تمدید کند یا نه. من فکر نمی‌کنم موفق شود. عملیات انتقام‌جویی از اعراب و جریانات مذهبی و احزاب مختلف در دمشق و اطراف آن به نقطه سیاهی در کارنامه آنها و رژیم جولانی تبدیل شده است که پیشینه رادیکالی دارد و به نظر می‌رسد قادر به انطباق و قبول کردن خواسته‌های سیاسی و مدنی غیرنظامیان در این مناطق نیست. و پیش بینی من این است کە دوام نخواهد آورد و از بین می‌رود.
با توجه به سابقه مقامات فعلی رژیم حاکم سوریه که تا این اواخر در میدان نبرد علیه کردها حضور داشتند، احتمال توافق کردهای سوریه با رژیم جولانی چقدر است؟ آیا توافقی صورت خواهد گرفت یا خیر؟
جولانی مجبور به مذاکره با نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF) است که بیش از ۱۵۰۰۰۰ نفر در شمال و شرق سوریه دارد. به نظر من، آنها یک پروژه موقتی هستند و نمی‌توانند در احیای «سوریه آزاد و توسعه یافته» که در آن همه مردم با سلایق مختلف آزادانه زندگی کنند، موفق شوند، حتی ممکن است نتوانند در همان دمشق هم موفق شوند.
توافق کردها با رژیم جولانی نیازمند میانجیگری آمریکاست. ایالات متحده اکنون میانجیگری می‌کند، اما بدون هیچ نتیجه قابل توجە‌ای بودە است، و مشخص نیست که کردها و رژیم جولانی چگونه می‌توانند به توافق برسند هیچ آینده‌ای متصور نیست. سوریه اکنون تقسیم شده، تحت تأثیر و اشغال است. چه جولانی و چه هر دولت دیگری در دمشق بر سر قدرت باشد، باید با کردها به توافق برسد تا از تکه تکه شدن سوریه جلوگیری شود. کردها بخش قوی، توانمند و از تصمیم گیران آیندە سوریه هستند و باید به عنوان شریک در سوریه با آنها همکاری کرد.
دولت سوریه شرط گذاشته است که نیروهای کُرد برای هر توافقی باید سلاح‌ها را زمین بگذارند، که فرماندهی نظامی کرد در سوریه آن را رد کرده است، در حالی که «مظلوم کوبانی» (فرمانده شبه‌نظامیان کُرد) و دیگر رهبران گفته‌اند که نمی‌خواهند سوریه تجزیه شود. بهترین راه حل برای این مشکلات از نظر کردها چیست؟ هم از نظر سیاسی و هم نظامی؟
کردها همواره تلاش کرده‌اند تا بخشی از راه حل سیاسی بحران سوریه باشند و در ۱۳ سال گذشته هرگز بخشی از تنش‌های فرقه‌ای و داخلی این کشور نبوده‌اند. نیروهای سوریه دموکراتیک (SDF) قرار نیست سلاح‌های خود را زمین بگذارند، زیرا آنها یک نیروی دفاعی در جغرافیای خود هستند و نه یک نیروی تهاجمی. قسد ستون محکمی برای ارتش آینده سوریه خواهد بود. سوریه اکنون ارتش ندارد. هیچ دولتی وجود ندارد و بنابراین همه کسانی که در سوریه جدید به قدرت می‌رسند باید کردها را در تصمیم گیری‌های سیاسی و نظامی شریک بدانند و به نیروهای کرد جایگاه ویژه‌ای بدهند. اگر کردها نادیده گرفته شوند، ناچار خواهند بود تصمیم دیگری در مورد سرنوشت خود بگیرند. ما خواهان آرامش و ثبات هستیم.