خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: با پایان یافتن مهلت آتش‌بس دو ماهه لبنان در روز یکشنبه بیست‌وهفتم ژانویه ۲۰۲۵ ارتش رژیم صهیونیستی با دستاویز قرار دادن بهانه‌های نامشروع همچون «عدم استقرار کامل ارتش لبنان در جنوب این کشور» و «ناتوانی نیروهای مسلح لبنان در برابر استقرار مجدد حزب الله در پایین رودخانه لیتانی» از عقب نشینی کامل از جنوب لبنان خودداری کرده است. به دنبال این نقض عهد ساکنان جنوب لبنان تصمیم گرفتند در یک اقدام دسته جمعی راهی محل زندگی خود شده و اشغالگران صهیونیست را از محل زیست و کارشان اخراج کنند.
در این میان، خبرهای مثبتی از کانال‌های سیاسی به گوش نمی‌رسد. جوزف عون، رئیس‌جمهور و نواف سلام، نخست‌وزیر که متعهد شده بودند با اجرای کامل آتش‌بس و قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت زمینه اخراج اشغالگران را فراهم آورند، حال در اقدامی منفعلانه تن به درخواست تمدید آتش‌بس تا هجدهم فوریه دادند.
در چنین شرایطی سوال کلیدی برای افکار عمومی لبنان و کارشناسان مسائل منطقه آن است که ارتش رژیم صهیونیستی تا چه زمانی قصد دارد در جنوب لبنان باقی بماند؟ آیا نخست وزیر رژیم صهیونیستی قصد دارد در هنگامه توقف جنگ و تبادل اسرا در غزه به سمت تشدید تنش در سایر جبهه‌ها به ویژه کرانه باختری و لبنان حرکت کند؟ آیا این امکان وجود دارد که تل آویو بعد از تغییرات سیاسی در کاخ سفید و دمشق، به سمت گزینه از سرگیری جنگ در لبنان حرکت کند؟ نقش بازیگران میانجی در این میان چیست؟
تجدید قوای مقاومت و نظام محاسباتی غلط صهیونیست‌ها
پس از اجرایی شدن آتش‌بس دوماهه لبنان از اواخر نوامبر ۲۰۲۴، رسانه‌ها و اندیشکده‌های عبری یا دست راستی در غرب سعی داشتند تا تصویری «منفی» از وضعیت سیاسی- دفاعی حزب الله نشان دهند تا از این طریق زمینه لازم برای تغییر وضعیت سیاسی در بیروت را فراهم آورند. با وجود تمام بازی‌های تبلیغاتی غرب و رژیم صهیونیستی اما نتایج صبح روز رأی گیری در پارلمان لبنان برای انتخاب رئیس جمهور نشان داد که همچنان فراکسیون مقاومت از قدرت بالایی برای تعیین رئیس جمهور در لبنان برخوردار است.
قدرت نظامی دفاعی برتر حزب الله
در حوزه نظامی، به گفته بسیاری از افراد نزدیک به حزب الله، این گروه به دلیل داشتن دور اندیشی و رعایت مسائل حفاظتی همچنان بخش قابل توجهی از توان دفاعی خود را علیه نیروهای اشغالگر استفاده نکرده است. برهمین اساس اگر قطع جریان ارتباطی لبنان- سوریه سبب ایجاد این تحلیل غلط در میان صهیونیست‌ها شود که زمان مناسب برای تضعیف حزب الله و تغییر شرایط سیاسی در لبنان فرا رسیده؛ باید سامانه‌های پدافندی و پناهگاه‌های رژیم صهیونیستی آماده رگبار موشک‌هایی باشند که در جریان جنگ اخیر بخش قابل توجهی از آنها مورد استفاده قرار نگرفته است. ریسک پذیرش آغاز جنگ مجدد با حزب الله می‌تواند به قیمت عقب افتادن پروژه عادی سازی روابط با ریاض و عدم بازگشت ساکنان شمال سرزمین‌های اشغالی تا پایان سال جاری میلادی تمام شود.
ناظران بر آتش‌بس؛ شریک دزد و رفیق قافله
پیش از برقراری آتش‌بس در جبهه شمالی، آموس هوکشتاین با هماهنگی پاریس، دوحه و قاهره از برقراری آتش‌بس دائمی در لبنان با ضمانت بازیگران بین المللی سخن به میان می‌آورد. در آن دوران نیز عده‌ای از دوستداران مقاومت معتقد بودند که دولت بایدن حافظ منافع اسرائیل است و بعید به نظر می‌رسد واشنگتن کوچک‌ترین اهمیتی به منافع لبنان یا مقاومت بدهند.
در جریان نقض عهد اخیر رژیم صهیونیستی در خصوص عقب نشینی از جنوب لبنان، طرف آمریکایی به جای تشدید فشار بر تل‌آویو به خاطر نقض آتش‌بس، ضمن تمجید از عملکرد صهیونیست‌ها، از تمدید آتش‌بس تا هجدهم فوریه خبر می‌دهد! فرانسوی‌ها نیز که از دیرباز خود را حامی و دوست دولت- ملت لبنان معرفی می‌کنند تنها به انتشار بیانیه اکتفا کرده و هیچ اقدام مؤثری برای اجرای واقعی و کامل آتش‌بس انجام ندادند.
نقض عهد ارتش رژیم صهیونیستی و واکنش منفعلانه بازیگران میانجی بار دیگر مهر تأییدی بر این ایده زد که تنها بازیگر متعهد به منافع و امنیت لبنان، حزب الله و گروه‌های همسو با این جریان هستند. طی سه دهه اخیر اگر سلاح مقاومت نبود، لبنان نیز سرنوشتی مشابه با سوریه امروز داشت و تبدیل به جولانگاه ارتش رژیم صهیونیستی و گروه‌های تروریستی می‌شد. این نیروهای مقاومت هستند که از قانون اساسی، تمامیت ارضی، حقوق مدنی و حتی آزادی شهروندان لبنانی در سطوح مختلف دفاع کرده و اجازه نمی‌دهند تا بازیگران خارجی بتوانند بر امور این کشور عربی مسلط شوند.
تحولات روزهای اخیر بسیار سرنوشت ساز بوده و نشان می‌دهد که تا چه اندازه مردم لبنان باید به افرادی همچون میشل عون یا نواف سلام برای تأمین منافع خود اعتماد کنند. به بیان دیگر تداوم حضور اشغالگران صهیونیست در جنوب لبنان مهر تأیید بر اندیشه و اراده بقای مقاومت در نوار مرزی لبنان با فلسطین اشغالی خواهد بود.
بهره سخن
شرایط خاص ژئوپلیتیکی جنوب لبنان، سلاح مقاومت، ایدئولوژی ضدصهیونیستی ساکنان محلی و بافت جمعیتی جنوب لبنان باعث می‌شود تا ارتش رژیم صهیونیستی امکان حضور بلندمدت در لبنان را نداشته باشد. تضعیف یا نابودی هریک از متغیرهای فوق به معنای وارد شدن هزینه سنگین مالی- انسانی بر اقتصاد و قوای مسلح رژیم صهیونیستی است. در عین حال کابینه نتانیاهو برای نجات از «مرگ سیاسی» و محکوم نشدن در پیشگاه افکار عمومی جامعه صهیونیستی سعی دارد تا با تغییر نظم حاکم بر منطقه شرق عربی دستاوردی چشمگیر به دست آورد.
در این دوگانه سیاستمداران، فرماندهان نظامی و مقامات امنیتی رژیم صهیونیستی باید دست به انتخاب‌هایی سخت بزنند که لزوماً دارای چشم اندازی روشن نیستند. نکته کلیدی آن است که هر یک از این دو گزینه دارای فواید و آسیب‌هایی هستند که در بلندمدت می‌توانند بر جایگاه منطقه‌ای رژیم صهیونیستی تأثیر بگذارند.