خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل؛ محمد اکمل خان، نویسنده پاکستانی، با اشاره به ادعای اخیر بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی با هدف تهییج مردم ایران به اعتراض خیابانی در واکنش به بحران فصلی آب، در یادداشتی اختصاصی برای گروه رسانه‌ای مهر بر ریاکاری وی تاکید کرد.
محمد اکمل خان در این یادداشت تحت عنوان «دروغ‌های نتانیاهو؛ وعده آب، ریختن خون» نوشت:
آخرین نمایش بنیامین نتانیاهو در صحنه‌ی جهانی، بیش از آن‌که یک روایت اخلاقی باشد، تمثیلی از ریاکاری آغشته به خون بود. زیر نورهای پرزرق‌وبرق استودیو، نخست‌وزیر اسرائیل خود را ناجی مردم ایران معرفی کرد و وعده داد «بی‌شمار جان» را از خطر کم‌آبی نجات دهد. او به آمار منابع آبی ایران، به مثابه یک پیشگویی شاخ و برگ داد، از خطر آوارگی ۵۰ میلیون نفر سخن گفت و «راه‌حل‌های اسرائیل» را برای کشوری که دشمن خود اعلام کرده است، ستود. اما درست همان لحظه که این جملات از امواج رسانه‌ای عبور می‌کرد، تنها هفتاد کیلومتر آن‌طرف‌تر، کودکان غزه با لب‌های خشک از تشنگی جان می‌دادند، چراکه همان دولتی که ادعای نجات بیگانگان از کم‌آبی را دارد، آب آن‌ها را عمداً قطع کرده بود.
وقتی این سخنان در فضای مجازی دست به دست می‌شد، کودکان در نوار غزه، در بهترین حالت، آب شور و آلوده به باکتری می‌نوشیدند—و آن هم نه همیشه. در بخش‌هایی از این نوار تحت محاصره، ماه‌ها خبری از آب آشامیدنی سالم در لوله‌ها نبود. لوله‌هایی که اکنون شکسته و زیر آوار مدفون‌اند، روزگاری در محله‌های بمباران‌شده جریان داشتند. بر اساس گزارش‌های وزارت بهداشت غزه، یونیسف و آنروا، کمبود آب در کنار قحطی ناشی از محاصره، تنها در ماه‌های اخیر دست‌کم ۳۱۵ نفر را به کام مرگ کشانده که بیش از نیمی از آن‌ها کودکان زیر پنج سال هستند.
این بی‌رحمی، حاصل تصادف یا بی‌برنامگی نیست، بلکه بخشی از سیاست رسمی است. دو روز بعد از اظهارات نتانیاهو، یوآو گالانت وزیر جنگ سابق اسرائیل، از «محاصره کامل» غزه خبر داد: «نه برق، نه غذا، نه سوخت—همه‌چیز بسته است.» آب را هرچند به زبان نیاورد، اما تصمیمات عملی روشن بود. دولت اسرائیل شرکت دولتی «مکوروت» را که روزانه حدود ۱۰ میلیون لیتر آب به غزه می‌رساند، تعطیل کرد. نتیجه، ایجاد یک خشکسالی مصنوعی در یکی از متراکم‌ترین نقاط کره‌ی زمین بود.
بر اساس گزارش دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل (OCHA)، در دسامبر ۲۰۲۳، میانگین آب موجود برای هر نفر در غزه به کمتر از سه لیتر در روز کاهش یافت— این یک‌پنجم حداقل استاندارد بقا طبق معیار سازمان جهانی بهداشت محسوب می‌شود. تا مارس ۲۰۲۴، ساکنان شمال غزه با کمتر از یک لیتر آب در روز سر می‌کردند، آن هم اغلب غیرقابل شرب. در این مدت، ۶۵ حلقه چاه آب و سه کارخانه اصلی آب‌شیرین‌کن بمباران و بیش از ۵۰ کیلومتر خطوط لوله تخریب شد و کمبود سوخت موتورخانه‌ها را از کار انداخت.
طبق حقوق بین‌المللی بشردوستانه، این اقدامات مصداق روشن جنایت جنگی است. ماده ۵۴ پروتکل الحاقی اول کنوانسیون ژنو، «حمله، تخریب، یا از کار انداختن اقلام ضروری برای بقای غیرنظامیان» را ممنوع می‌کند—که زیرساخت‌های آبی آشکارا در این دسته قرار می‌گیرد. کمیته بین‌المللی صلیب سرخ نیز محروم‌کردن مردم از آب را در صورتی که برای گرسنگی‌دادن یا آواره‌کردن غیرنظامیان استفاده شود، از مصادیق جنایت جنگی می‌داند. در آوریل ۲۰۲۴، دیده‌بان حقوق بشر در گزارشی با عنوان «ناامید، گرسنه و محاصره‌شده» نتیجه گرفت که اسرائیل، محرومیت از آب و غذا را به یک سلاح جنگی بدل کرده و این امر باعث شیوع بیماری‌های همه‌گیر شده که به شکل کور، کودکان و سالمندان را به کام مرگ می‌کشاند. صندوق کودکان سازمان ملل (یونیسف) نیز این وضعیت را «حکم اعدام قریب‌الوقوع برای کودکان غزه» توصیف کرده است.
اما ویرانگرترین آمارها نه با لیتر، بلکه با جان انسان‌ها سنجیده می‌شود. ارزیابی یونیسف در مارس ۲۰۲۵، افزایش ۴۵ درصدی بیماری اسهال در کودکان زیر پنج سال نسبت به پیش از جنگ ثبت شده است. وزارت بهداشت فلسطین، دست‌کم ۱۲۰ مورد مرگ نوزادان ناشی از کم‌آبی و بیماری‌های ناشی از آب آلوده را تنها در سال اول محاصره ثبت کرده است.
داستان «مریم»، دختر ۶ ساله‌ای از خان‌یونس که ژانویه ۲۰۲۵ به‌دلیل نوشیدن آب آلوده ذخیره‌شده در مخزن پشت‌بام—به‌علت نبود آب بسته‌بندی—جان داد، روایتی غمبار از زندگی کودکان این منطقه است. مادرش به الجزیره گفت: «تمام شب از دل‌درد گریه می‌کرد. صبح که شد، دیگر نفس نمی‌کشید.» در بیت‌لاهیا، «حسن» هفتادساله که از چهار حمله‌ی اسرائیل را جان سالم به‌در برده بود، به‌دلیل نارسایی کلیه جان باخت، چون دستگاه دیالیز به علت نبود آب استریل از کار افتاده بود. پزشکان بیمارستان کمال عدوان گزارش دادند که ۷۰ درصد جلسات دیالیز در شمال غزه لغو به دلیلی مشابه شده است.