۳۳ درصد از ارزش معاملات خرد در اختیار یک صنعت
سهام گروه استخراج کانه‌های فلزی طی هفته نخست مردادماه مورد استقبال سرمایه‌گذاران قرار گرفت به طوری که این گروه با سهم ۳۳ درصدی، بیشترین سهم را از ارزش معاملات خرد به خود اختصاص داد.
ترکی عمیق بر درام روان‌شناختی؛ نقشی که رضا بابک را نامزد سیمرغ می‌کند
بازی رضا بابک تنها نقطه قوت «ترک عمیق» است که یکی از بهترین بازی‌های خود و از جمله ۲ روز ابتدایی جشنواره امسال را علی‌رغم ضعف‌هایی که در فیلمنامه اثر وجود دارد، ارائه داده است.
خبرگزاری مهر-گروه هنر-محمدمهدی ابراهیمی‌نصر؛ در سال‌های اخیر، جشنواره فیلم فجر شاهد حضور تهیه کننده‌های با سابقه، بازیگران چهره و فیلمبرداران در قامت کارگردان است. هرچند به نظر می رسید این تغییر جایگاه در خصوص تهیه کنندگان با توجه به شناخت‌شان از گیشه و قواعد ساخت آثار سینمایی نتایجی بهتر از سایر عوامل فیلم‌ها داشته باشد اما بررسی این آثار نشان می‌دهد که چنین نیست و تجربه تهیه کنندگان نه در نویسندگی آثار و نه در کارگردانی چنگی به دل نمی زند.
«ترکِ عمیق» با عنوان قبلی «میرجاوه»، که نام آرمان زرین کوب تهیه کننده باسابقه را به عنوان نویسنده و کارگردان بر تارک خود دارد، قصد داشته با روایت لحظاتی از زندگی یک بیمار روانی که از تیمارستان به خانه اش بازگشته است و سعی می کند روابطش را با همسرش بازسازی کند، اثری در ژانر درام روان‌شناختی شناخته شود اما با بررسی این اثر می‌توان گفت که تنها نسبت این فیلم با آثار شاخص درام روان‌شناختی، وجود کاراکتری است که بیماری روحی و روانی داشته است.
از ریتم بسیار کند و کسل کننده ۴۵ دقیقه اول فیلم که بگذریم، نویسنده و سازنده اثر، هیچ اطلاعاتی را از علت گرفتار شدن پیرمرد داستان به مشکلات روحی و روانی به ما نمی دهد. درام روان‌شناختی باید بتواند دلایل رفتارهای شخصیت‌های فیلم خصوصاً شخصیت اصلی را بررسی و با استفاده از آن داستان را روایت کند و الا صرف حضور یک شخصیتی که دارای بیماری روحی است فیلم را تبدیل به درام روان‌شناختی نمی کند. وقتی که در چند دقیقه آخر فیلم، علت رفتار عجیب و خشونت آمیز همسر پیرمرد را با او متوجه می شویم باز هم در نمی‌یابیم که چرا او باید به دختر خوانده خود، تجاوز کرده باشد و این اقدام او چه ریشه هایی داشته و چه اتفاقاتی در روح و مغز او منجر به چنین فاجعه شده است؟ آیا مصرف مشروبات الکی و قمارباز بودنش علت این اتفاق ناگوار شده است، اگر اینگونه است چرا او به بیماری روانی دچار شده است، حال آنکه در موقعیت های این چنینی معمولا این قربانی تجاوز است که درگیر چنین مشکلات روحی حادی می شود. می توان گفت فیلمنامه این اثر در شخصیت پردازی ضعف جدی دارد و به درستی شخصیت پردازی نشده اند.
اما فیلم غیر از این موارد، با ابهامات دیگری هم مواجه است.با وجود اینکه می توان درک کرد که در جامعه هم ممکن است فردی که به یکی از محارمش تجاوز کرده باشد، در خانواده تحمل شود و با لاپوشانی مساله پیگیری قضایی نشود ولی چرا وقتی که مدتهاست پیرمرد داستان در تیمارستان بستری است و در خانه حضور ندارد و این فاجعه تجاوز را در مورد یگانه دختر همسرش به وجود آورده است، همچنان عکس سه نفره ای از او، همسرش و دختر همسرش روی دیوار خانه باشد؟ یعنی در طول این مدت و با این حجم از تنفری که همسر پیرمرد از او دارد، متوجه قاب عکس مشترک شان روی دیوار نشده است که همچنان روی دیوار خانه جا خوش کرده است؟ اگر برخی حدس ها در خصوص هویت دختر خانه و نسبتش با افسر پلیس درست باشد، چرا وقتی که او آن عکس را در خانه پیرمرد مشاهده کرد واکنشی از جنس دیدن یک فرد آشنا نشان نداد؟
سریالی که همسر پیرمرد پیگیر تماشای آن است و دو سه بار تصویر آن را در تلویزیون خانه می بینیم غیر از یادآوری اولین اثری که کارگردان فیلم، آن را تهیه کنندگی کرده است چه فایده ای دارد و برای «ترک عمیق» چه آورده ای دارد؟
چرا همسر پیرمرد که نقشی در این اتفاق ناگوار نداشته، باید از دختر خود به حدی بی خبر باشد که نداند او با چه فردی و با چه مشخصاتی ازدواج کرده است و صرفا با شنیدن اتفاقی نام میرجاوه، چند ثانیه ای کنجکاو شود و پس از آن به کلی آن را فراموش کند؟ سوال مهم تر اینکه چرا او باید پس از این اتفاق به میرجاوه رفته باشد؟
چرا علی رغم صدای زیاد فعالیت های همسایه پائین این خانه، به صدای شلیک گلوله که می تواند هر سر و صدایی را تحت الشعاع خود قرار دهد، هیچ واکنشی از این همسایه های نزدیک نشان داده نشد؟ این پیرمرد چگونه توانست علاوه بر خلع سلاح افسر پلیس و ضبط تلفن همراهش، بی سیم هایشان را هم از دسترس آنها خارج کند و این بی سیم های احتمالا ضبط شده، هیچ صدایی از خودشان صادر نکنند؟ آیا پیرمرد خودش دیگر مامور پلیس را که گلوله خورده بود به داخل خانه کشانده است، پس در این صورت چرا لباسش خونی نیست؟ آیا پیرمرد با تهدید افسر پلیس، او را مجبور به این کار کرده است، پس چرا علاوه بر آنکه لباس افسر پلیس خونی نیست، او سعی نکرده است با تدبیری خودش و همکارش را از مهلکه نجات بدهد و همسایه های پائین را خبر کند؟
می توان گفت نقطه قوت این فیلم تنها بازی رضا بابک است که یکی از بهترین بازی های خود و از جمله ۲ روز ابتدایی جشنواره امسال را علی رغم ضعف هایی که در فیلمنامه اثر وجود دارد، ارائه داده است. شاید بتوان پیش بینی کرد که رضا بابک در ۷۹ سالگی توانسته است با این نقش خود را کاندیدای سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد کند.»